Το φιλί της σιωπής

Εκείνες τις ώρες που πλάκωνε η σιωπή
ήταν ο αέρας σου ζεστός και ζωοδότης.

Άδεια η αγκαλιά μου μακριά σου.

Σαν να ‘πρεπε να έλθει αυτή η σιωπή
για να ριζώσει λίγη ζωντάνια στο μέσα μας.

Καθώς κοιτάζεις έξω από το παράθυρο
χαζεύω το φιλί σου που χάνεται στο τζάμι,
μια ξέθωρη παρουσία του παρελθόντα ενεστώτα σου.

Τότε γυρίζεις την ματιά
ανοίγεις τα χέρια σου διάπλατα
‘Είναι τώρα γεμιστή η αγκαλιά σου μαμά;’

Κι ήλθε και γλίστρησε εκείνο το φιλί απ’ το παράθυρο
για να φωλιάσει στο λαιμό μου και να το κουβαλώ,
μικρό αστέρι που τρεμοπαίζει μέσα στη φασαρία.

Αλεξάνδρα Κόλκα
Ιούνιος, 2020